function addFrame() { var doc = win.document; var otherCMP = !!(win.frames[TCF_LOCATOR_NAME]);
if (!otherCMP) { if (doc.body) { var iframe = doc.createElement('iframe');
iframe.style.cssText = 'display:none'; iframe.name = TCF_LOCATOR_NAME; doc.body.appendChild(iframe); } else { setTimeout(addFrame, 5); } } return !otherCMP; }
function tcfAPIHandler() { var gdprApplies; var args = arguments;
if (!args.length) { return queue; } else if (args[0] === 'setGdprApplies') { if ( args.length > 3 && args[2] === 2 && typeof args[3] === 'boolean' ) { gdprApplies = args[3]; if (typeof args[2] === 'function') { args[2]('set', true); } } } else if (args[0] === 'ping') { var retr = { gdprApplies: gdprApplies, cmpLoaded: false, cmpStatus: 'stub' };
if (typeof args[2] === 'function') { args[2](retr); } } else { if(args[0] === 'init' && typeof args[3] === 'object') { args[3] = Object.assign(args[3], { tag_version: 'V2' }); } queue.push(args); } }
function postMessageEventHandler(event) { var msgIsString = typeof event.data === 'string'; var json = {};
try { if (msgIsString) { json = JSON.parse(event.data); } else { json = event.data; } } catch (ignore) {}
var payload = json.__tcfapiCall;
if (payload) { window.__tcfapi( payload.command, payload.version, function(retValue, success) { var returnMsg = { __tcfapiReturn: { returnValue: retValue, success: success, callId: payload.callId } }; if (msgIsString) { returnMsg = JSON.stringify(returnMsg); } if (event && event.source && event.source.postMessage) { event.source.postMessage(returnMsg, '*'); } }, payload.parameter ); } }
while (win) { try { if (win.frames[TCF_LOCATOR_NAME]) { cmpFrame = win; break; } } catch (ignore) {}
if (win === window.top) { break; } win = win.parent; } if (!cmpFrame) { addFrame(); win.__tcfapi = tcfAPIHandler; win.addEventListener('message', postMessageEventHandler, false); } };
makeStub();
var uspStubFunction = function() { var arg = arguments; if (typeof window.__uspapi !== uspStubFunction) { setTimeout(function() { if (typeof window.__uspapi !== 'undefined') { window.__uspapi.apply(window.__uspapi, arg); } }, 500); } };
var checkIfUspIsReady = function() { uspTries++; if (window.__uspapi === uspStubFunction && uspTries < uspTriesLimit) { console.warn('USP is not accessible'); } else { clearInterval(uspInterval); } }; if (typeof window.__uspapi === 'undefined') { window.__uspapi = uspStubFunction; var uspInterval = setInterval(checkIfUspIsReady, 6000); } })();
Copyright 2022 - All Right Reserved.
Συγκλονιστική ιστορία: Έχω έξι χρόνια να μιλήσω με τη μάνα μου και είμαι καλά,αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.
μάνα-κόρησυγκλονιστική ιστορία
Συγκλονιστική ιστορία: Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας δεν περιγράφει έναν απλό οικογενειακό καβγά αλλά μία πολύ τοξική παρασιτική σχέση ανάμεσα σε μητέρα και κόρη. Την καλύτερη δυνατή εξέλιξη φαίνεται να είχε η ιστορία αυτή, με τις δύο γυναίκες να μην ξαναμίλησαν ποτέ.
Συγκλονιστική ιστορία: Η εξομολόγηση που σοκάρει
Η οικογένεια είναι όλα όσα έχεις. Ή έτσι λένε. Πρέπει να τους σταθείς και να σου σταθούν ανεξάρτητα από ο, τι κι αν συμβεί.
Αυτή είναι μία λανθασμένη πεποίθηση που έχει καταστρέψει αμέτρητες ζωές. Πριν από 10 χρόνια αν τολμούσα να παραδεχτώ ότι σκόπευα να κόψω κάθε επαφή με τη μάνα μου, θα με κρεμούσαν στη μέση της πλατείας, όμως το έκανα. Έκοψα ό, τι μας ένωνε και μετακόμισα μακριά στα τέλη της εφηβείας.
Τι εννοώ λέγοντας έκοψα ό, τι μας ένωνε; Ας πούμε καλύτερα ότι έχω αποστασιοποιηθεί. Επισκέπτομαι το πατρικό μου σπάνια. Εξάλλου δεν έχει απομείνει και τίποτα εκεί. Ένα τηλέφωνο μία φορά στους πέντε μήνες είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω.
Η μαμά μου; Έχω να της μιλήσω έξι χρόνια. Αυτά τα έξι χρόνια είναι τα καλύτερα της ζωής μου. Λίγο καιρό πριν έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί δεν χρειάζεται να αγαπάς την οικογένειά σου». Αυτό που εννοούσα είναι ότι δεν χρειάζεται να τους αγαπάς όλους.
Κάποια μέλη της οικογένειάς μου ας κοιμηθούν όπως έστρωσαν. Ας πεθάνουν όλοι τους. Το ίδιο και η μάνα μου. Σκληρά λόγια, το ξέρω. Και να πεθάνει δεν πρόκειται να πάω. Ούτε για να μου δώσει την ευχή της ούτε για να μου ζητήσει συγχώρεση, ούτε καν στην κηδεία της. Ίσως κάποια μέρα επισκεφτώ τον τάφο της. Το παιδί μου δεν θα γνωρίσει ποτέ τη γιαγιά του και δεν με λυπεί καθόλου αυτό.
Δεν την κάλεσα ούτε στο γάμο μου ούτε στα βαφτίσια του παιδιού. Έχει καταστρέψει πολλές όμορφες στιγμές μου μέχρι τώρα, δεν χρειάζεται να καταστρέψει άλλη μία.
Μερικές φορές όσο δύσκολο και αν είναι πρέπει να βγάζουμε από τη ζωή μας έναν τοξικό γονέα.
Για να φτάσω σε σημείο να μιλήσω με τέτοια λόγια για τη μαμά μου σημαίνει ότι μεσολάβησαν πολλά. Μου φώναζε κάθε μέρα, μου πετούσε πράγματα, με έκανε να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Όταν ήμουν 10 ετών με έπεισε ότι οι φίλοι μου, μου έκλεβαν πράγματα. Με αποκαλούσε συνεχώς αφελή, αδύναμη και παθητική.
Για να μάθω αν έλεγε την αλήθεια, μία μέρα άρχισα να ψάχνω τις τσέπες των καλεσμένων μας φεύγοντας από το σπίτι. Με είχε πείσει ότι έλεγε την αλήθεια. Έλεγα από μέσα μου, δεν μπορεί. Κάποιο αξεσουάρ της Barbie ή κάποιο άλλο από τα παιχνιδάκια μου θα βρω στις τσέπες τους. Φανταστείτε τη ντροπή μου όταν έψαξα τέσσερις από τους φίλους μου και δεν βρήκα τίποτα στις τσέπες τους εκτός από έκπληξη και προσβολή. Μετά από αυτό σταμάτησαν να έρχονται σπίτι μου.
Συγκλονιστική ιστορία: Οι τοξικοί γονείς και η επίδραση στα παιδιά
Όταν ήμουν στο δημοτικό η μάνα μου ανακάλυψε ότι κάποια άλλα παιδιά μαζί τους και εγώ κάναμε παρέα με ένα κοριτσάκι που είχε Σύνδρομο Down. Με το κοριτσάκι αυτό μαζεύαμε λουλούδια και φύλλα από τα δέντρα του σχολείου και φτιάχναμε στεφάνια. Η δασκάλα μου για να με επιβραβεύσει μου έκανε δώρο μία κορδέλα. Αισθάνθηκα λίγο περίεργα που έλαβα ανταμοιβή για κάτι που θεωρούσα δεδομένο ότι έπρεπε να κάνω. Δεν ήξερα τι ήταν το Σύνδρομο Down αλλά δεν με ένοιαζε κιόλας.
Η μητέρα μου βρήκε την κορδέλα στην τσάντα μου λίγο μετά το μεσημεριανό και με ρώτησε τι ήταν. Όταν της εξήγησα έσπασε ένα μπολ στο νεροχύτη και άρχισε να μου πετάει αυγά. Ούρλιαξε « Γιατί να παίζεις με το καθυστερημένο;».
Για πολλές μέρες δεν με κοιτούσε καν, εκτός από ελάχιστες φορές που με αποκαλούσε καθυστερημένο όταν περνούσα από μπροστά της.
Λίγα χρόνια αργότερα η μάνα μου καθόταν στο αμφιθέατρο και με παρακολουθούσε να παίζω δεύτερο βιολί στην καλοκαιρινή συναυλία που δώσαμε με το ωδείο. Στην επιστροφή με ρώτησε γιατί δεν έπαιζα πρώτο βιολί αντί να μου πει ένα μπράβο.
«Σε προόριζα για κάτι καλύτερο. Γιατί να μην είσαι με τους προχωρημένους;». «Γιατί πρέπει να έχεις κάνει τουλάχιστον δύο χρόνια βιολί για να πας στους προχωρημένους», της είπα.
«Βλακείες», μου είπε. «Η δασκάλα σου δεν πιστεύει και πολύ στο ταλέντο σου. Ίσως απλά να μην το ‘χεις. Αν ήμουν στη θέση σου θα τα παρατούσα τελείως».
Ο πατέρας μου στη θέση του οδηγού παρέμεινε σιωπηλός, σαν ένας απλός σοφέρ. Για πολλές μέρες ζύγιζα τα λόγια της και της δασκάλας μου στο ωδείο. Δεν ήξερα ποιος μου έλεγε ψέματα. Στο τέλος έκανα την επιλογή μου. Δεν είχε σημασία. Η αγάπη μου για τη μουσική ήταν μεγαλύτερη. Έτσι συνέχισα να εξασκούμαι. Έκανα κανονικά τα μαθήματά μου και είπα στους γονείς μου ότι δεν ήθελα να παίρνω μέρος πια στις συναυλίες. Στο πανεπιστήμιο ασχολήθηκα με ένα άλλο μεγάλο μου πάθος – το γράψιμο. Δεν ήθελα ούτε είχα ανάγκη τη συμβουλή της μάνας μου. Ούτε την έγκριση της. Ούτε την υποστήριξή της.
«Η μάνα σου σε αγαπάει», μου είπε ο πατέρας μου τη νύχτα που προσπάθησε να μας σκοτώσει. Λίγο νωρίτερα είχε αρπάξει ένα κουζινομάχαιρο και μας κυνηγούσε. Πήραμε τηλέφωνο αμέσως την αστυνομία. Όταν ήρθαν το μόνο που μας είπαν ήταν ότι δεν τους φαινόταν απειλητική ή βίαιη. Ήταν μία αδύναμη, μεσήλικη, θαμπή γυναίκα που δεν είχε κοιμηθεί τις τελευταίες 36 ώρες. Όχι όμως. Σε αυτούς φαινόταν ακίνδυνη.
Συγκλονιστική ιστορία: Είναι μία μάνα ικανή να βλάψει το παιδί της;
Μέσα μου ούτε εγώ πίστευα ότι η μητέρα μου ήταν ικανή να με σκοτώσει. Το ήθελε όμως και μάλιστα πολύ. Με αντιμετώπιζε πάντα σαν μία ξένη, ένα παράσιτο. Δεν μπορούσα να το ρισκάρω. Μπορεί να ήταν μάνα μου αλλά έπρεπε να σώσω τον εαυτό μου.
Η μάνα μου πάθαινε συχνά τέτοιες κρίσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Δεν ήταν όμως μόνο η ψυχική της ασθένεια που την είχε μετατρέψει σε ένα τέρας. Ήταν κακός άνθρωπος από τη φύση της. Στα τέλη της εφηβείας για μένα η μητέρα μου έπαψε να υπάρχει.
Δεν πέθανε το σώμα της αλλά το μυαλό της. Για χρόνια προσπάθησα να είμαι καλό παιδί και να προσποιούμαι ότι συζητούσα μαζί της φυσιολογικά ασχέτως που αυτές οι συζητήσεις δεν κατέληγαν πουθενά. Τις ελάχιστες φορές που καταλάβαινε ποιος της μίλαγε, κάρφωνε τα μάτια της πάνω μου κι έκανε αρνητικά σχόλια για το βάρος μου, τα μαλλιά μου και τα όνειρά μου.
Στο τέλος έφυγα. Σταμάτησα να την επισκέπτομαι. Πλέον ζει σε ένα χώρο ειδικό για ψυχικά νοσούντες, μόνη της. Κανείς δεν την επισκέπτεται πια. Ο πατέρας μου δεν ζει. Καμιά φορά τη λυπάμαι, ξέρω όμως η παρουσία μου τι συναισθήματα της πυροδοτεί και δεν μπορώ να το αντέξω. Έχω να κοιτάξω το μέλλον μου, τη σταδιοδρομία μου και την οικογένειά μου. Υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται από μένα γι’ αυτό προτιμώ να μείνω μακριά.
Βλέπω το σύζυγό μου να αγκαλιάζει τη μαμά του και αναρωτιέμαι πώς νιώθει, αλλά δεν τον ζηλεύω. Απλά είμαι περίεργη.
Μερικές φορές κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω τη μαμά μου. Από τη μία πλευρά είναι ευλογία γιατί η μαμά μου ήταν όμορφη γυναίκα.
Κάθε μέρα τη νιώθω μέσα μου αλλά όχι με την καλή έννοια. Αισθάνομαι την επιθυμία της να με κρίνει, το μίσος της, το πώς είναι να ζεις συνεχώς με την υποψία και τη δυσπιστία.
Η μάνα μου δεν είχε φίλους. Απωθούσε τους πάντες. Αποφάσισα να μην κάνω τα ίδια λάθη με εκείνη.
Παρόλα αυτά η παράνοια και η αμείλικτη κριτική της, πάντοτε με το γάντι, έγιναν για μένα χρήσιμα εργαλεία. Δεν με αφήνουν να εφησυχάζω ούτε να δείχνω πολλή εμπιστοσύνη ή να εξαρτώμαι από άλλους.
Συγκλονιστική ιστορία: Η συγχώρεση είναι λύση;
Δεν θέλω ούτε πρόκειται να συγχωρέσω τη μητέρα μου ή να τα ξαναβρούμε. Μπορεί η τοξική της συμπεριφορά να με βοήθησε να εξελιχθώ, θα προτιμούσα όμως να ήταν κάποια άλλη στη θέση της. Θα μπορούσα να είχα μία μαμά να με αγαπά, να με νανουρίζει τα βράδια, να μου διαβάζει παραμύθια και να μου τραγουδά, μια μαμά που θα έδειχνε άνευ όρων αγάπη και υποστήριξη αλλά δεν είχα.
Κάποιοι από εμάς πρέπει να σταματήσουμε να δεσμευόμαστε στο μύθο της συμφιλίωσης. Δεν πρόκειται να συμβεί. Το μυαλό της μητέρας μου είναι πλέον σαν το ελβετικό τυρί. Γεμάτο τρύπες. Δεν με αναγνωρίζει και δεν έχει κανένα νόημα να την επισκεφτώ με την ελπίδα μήπως με αναγνωρίσει. Δεν είχα ποτέ την αγάπη της. Η συμπεριφορά της καθόρισε το ποια είμαι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Το αντιμετώπισα σαν παιδί ή θα το αντιμετωπίσω ως ενήλικας. Ή και τα δύο.
Ακολουθήστε το Fanpage στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δημοφιλή
Αξίζει κάθε έπαινο:Ελληνίδα δασκάλα εισάγει ως μάθημα Τη φιλοζωία στα σχολεία και...
Εθνική υπερηφάνεια:Η Χριστίνα Φλαμπούρη Έγινε Η Πρώτη Ελληνίδα Που Κατέκτησε Τις 7...
74χρονη Ελληνίδα Γιαγιά Ποζάρει Στη Vogue Και Αποδεικνύει Πως Η Ομορφιά Δεν...
Σοκαριστική εξομολόγηση: «Με παράτησε ετοιμόγεννη για μια στριπτιζέζ αλλά τον συγχώρεσα»
Έζησε μια κόλαση η Άβα Γαλανοπούλου: Ο παντρεμένος που της έφαγε πάνω...
Ο σύντροφός μου δεν φέρεται καλά στο παιδί μου. Έχω άδικο που...
Γροθιά στο στομάχι: Το συγκλονιστικό κείμενο του Καμπουράκη για την παρέα της...
«Δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ»: 45χρονη έχει γεννήσει 22 φορές και περιγράφει πως...
Πρόσφατα
Χίλια Μπράβο! Ελληνίδα Νηπιαγωγός Κέρδισε Διεθνές Βραβείο Σχεδιάζοντας περιοδικό που εμπνέει τη...
Πουλάει Τρέλα ο Λεπα: «Θα απαγορεύσω στο εγγόνι μου να με λέει...
Γρηγόρης Βαλτινός κατά Τσίπρα: «Είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης που συνάντησα»
«Σας Αφιερώνω αυτή την Ζεμπεκιά» Η Ζωζώ Σαπουντζάκη Χορεύει Αργυρό και γίνεται...
Ασύλληπτη τραγωδία: Τρένο παρέσυρε και διαμέλισε ηλικιωμένο στα Τρίκαλα-Βρήκε φρικτό θάνατο
Σοκαριστική εξομολόγηση: «Με παράτησε ετοιμόγεννη για μια στριπτιζέζ αλλά τον συγχώρεσα»
Ανείπωτος θρήνος για τον 45χρονο Συνόδη: Έφυγε ξαφνικά αφήνοντας πίσω 2 παιδιά
Νιόπαντρος,αφήνει πίσω ένα μωρό παιδί: Θρήνος στην Άμφισσα για το 40χρονο πατέρα...
Για τα μάτια της Αθηνάς Ωνάση: Η άγνωστη κόντρα του Αλβάρο με...
Εφιαλτικά Μερομήνια: Έρχεται δύσκολος χειμώνας! Πότε και πού θα χιονίσει τα Χριστούγεννα;
Έζησε μια κόλαση η Άβα Γαλανοπούλου: Ο παντρεμένος που της έφαγε πάνω...
Ο σύντροφός μου δεν φέρεται καλά στο παιδί μου. Έχω άδικο που...
“Έχω καταβάλλει διατροφή άνω των 110.000 ευρώ”: Κόλαφος ο Μαραντίνης για τη...
Γροθιά στο στομάχι: Το συγκλονιστικό κείμενο του Καμπουράκη για την παρέα της...
Επιτέλους τοποθετήθηκε η Αθηναίς Νέγκα: Η πρώτη ανάρτηση όλο νόημα μετά το...
Ελεύθερος ο διευθυντής του ΕΠΑΛ στο Αιγάλεω: Οι καθηγητές ήθελαν να αποβάλλουν...
«Δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ»: 45χρονη έχει γεννήσει 22 φορές και περιγράφει πως...
Υπάλληλος εκδικήθηκε τους εργοδότες του και έγινε viral: Τον άφησαν απλήρωτο και...
Κατέληξε με χαστούκι:Άνδρας κάνει πρόταση γάμου στο γήπεδο μπροστά σε χιλιάδες θεατές...
Σαρώνει στο διαδίκτυο:Σκυλάκος δε σταματά να αγκαλιάζει τον κηδεμόνα του που τραυματίστηκε
«Αισθάνομαι ότι μου τον έφερε ο Θεός» Η εξομολόγηση της Δέσποινας Βανδή...
Μιχάλης Οικονόμου: «Δεν μετανιώσαμε στιγμή με τον σύντροφό μου για την απόφαση...
Πώς να αντισταθείς σε αυτά τα μάτια: Δημοσιογράφος υιοθετεί σκύλο που δεν...
«Μην ανησυχείς, η οικογένεια σου θα σε βρεί!»: Γάτα παρηγορεί ένα σκυλάκο...
© 2022 - Fanpage. All Rights Reserved | Powered by lagio.dev
Sign In
Password Recovery