Τι στην ευχή μάς έχει συμβεί σε τούτη τη χώρα κι έχουμε απαξιώσει τόσο την ανθρώπινη ζωή;

ΕΙΧΑ ΒΓΑΛΕΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΠΡΙΝ ένα ακτοπλοϊκό εισιτήριο για το νησί της Κρήτης. Έχοντας καθυστερήσει, έτρεχα του σκοτωμού προκειμένου να προλάβω τον απόπλου και τελικά έφθασα στην προβλήτα τη στιγμή που σηκωνόταν ο καταπέλτης. Καβάλα στο μηχανάκι που είχα τότε και φορτωμένος πράγματα, έβαλα μια απέλπιδα φωνή στους ναυτικούς που ήταν στη μπουκαπόρτα. Με είδαν, δώσανε σήμα, το πλοίο «φρέναρε», ο καταπέλτης κατέβηκε και με βοήθησαν με ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο να ανέβω.

Δεν ήμουν φυσικά η μόνη περίπτωση, τα χρόνια εκείνα ταξίδευα πολύ στα νησιά και είχα δει αρκετά ανάλογα περιστατικά – τα πλοία πάντοτε περίμεναν τους επιβάτες της τελευταίας στιγμής, ακόμα κι αν είχαν λύσει τους κάβους.

Ωστόσο, το να πετάξουν έξω κάποιον επιβάτη επειδή καθυστέρησε και μάλιστα στη θάλασσα με κίνδυνο να τραυματιστεί σοβαρά ή/και να πνιγεί, φάνταζε τα χρόνια εκείνα απλώς αδιανόητο. Κι όμως, αυτό ακριβώς συνέβη χτες βράδυ στον Πειραιά, με θύμα τον 36χρονο βιοπαλαιστή (και με νοητική αδυναμία, σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες) Αντώνη Καρυώτη ο οποίος πρόλαβε μεν να ανέβει στον καταπέλτη του Blue Horizon που προορισμό είχε το Ηράκλειο, όμως οι δύο ναυτικοί που βρίσκονταν εκεί τον απώθησαν βίαια, μολονότι μάλιστα διέθετε εισιτήριο (που και να μη διέθετε, μπορούσε να το βγάλει και εντός του πλοίου) με αποτέλεσμα να συμβεί το μοιραίο.

Δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στα «απόνερα» της οικονομικής κρίσης ή στον μακροχρόνιο εγκλεισμό εξαιτίας της πανδημίας που είναι εξάλλου ήδη αρκετά πίσω μας. Μπορεί να έχουν κι αυτά κάποιο μερίδιο, αλλά το πρόβλημα νομίζω είναι αλλού και σχετίζεται με την έλλειψη παιδείας, συναίσθησης, ενσυναίσθησης, την ανάδυση ενός κυνισμού, μιας μισανθρωπίας και ενός yolo ατομικισμού χωρίς προηγούμενο.

Εκείνο μάλιστα που ο νους δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο να χωρέσει είναι ότι μετά την άθλια αυτή πράξη τους αδιαφόρησαν πλήρως για τον άνθρωπο που ρίξανε στη δίνη των απόνερων του πλοίου. Δεν έσπευσαν να τον τραβήξουν έξω, δεν ειδοποίησαν κάποια αρχή, δεν έριξαν έστω ένα σωσίβιο. Κανείς, επιπλέον, συνάδελφός τους από όσους αντιλήφθηκαν το περιστατικό δεν είπε, ούτε έκανε κάτι, το μόνο που βρήκε να πει από τα μεγάφωνα ο καπετάνιος λίγο αργότερα, ήταν ότι «το πλοίο δεν φέρει καμιά ευθύνη για το συμβάν» – την ουρά μας απέξω να βγάλουμε δηλαδή και όλα καλά, λες και το «συμβάν» αφορούσε κάποιο παλιομπαούλο που τυχαία εκπαραθυρώθηκε.

Ήταν κάποιοι επιβάτες που σαστισμένοι παρακολουθούσαν τη σκηνή, καταγράφοντάς τη με τα κινητά τους, εκείνοι που έκαναν φασαρία και ειδοποίησαν το λιμενικό, με αποτέλεσμα το Blue Horizon –που μάλλον πρέπει να μετονομαστεί σε Black– να διαταχθεί να επιστρέψει άμεσα στον Πειραιά όπου συνελήφθησαν οι δύο δράστες, ένας λοστρόμος και ο ύπαρχος, μαζί με τον αξιωματικό καταστρώματος και τον καπετάνιο, με την από κοινού κατηγορία της ανθρωποκτονίας.

Κάποιοι απέδωσαν το έγκλημα στις πρακτικές της εταιρίας –για την Blue Star Ferries ο λόγος– τη βιασύνη, τα στενά χρονικά περιθώρια που δίνονται κ.λπ. Όμως ούτε έτσι δικαιολογείται η «πρεμούρα» των δραστών: βρισκόμαστε στο τέλος της τουριστικής σεζόν και η επιβατική κίνηση είναι αισθητά μειωμένη. Χωρίς να απαλλάσσω την εν λόγω εταιρία από πιθανές ευθύνες, εκείνη άλλωστε προσέλαβε τα δύο αυτά «μπουμπούκια» αλλά και όσους συναδέλφους τους «δεν είδαν, δεν ήξεραν», πιστεύω ότι πρόκειται καταρχήν για αγνό, πούρο, εγκληματικό κωλοπαιδισμό από αυτόν που έχει δώσει πλήθος δείγματα τον τελευταίο αρκετό καιρό. Από τα τρένα-φέρετρα σαν αυτό που προκάλεσε πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη τον Φεβρουάριο επειδή το σιδηροδρομικό δίκτυο είχε αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη του χρόνια τώρα μέχρι το ναυάγιο της Πύλου τον Ιούνιο με τους εκατοντάδες πρόσφυγες που, όπως όλα δείχνουν, αφέθηκαν κυριολεκτικά να πνιγούν (η ειδική εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Μαίρη Λόλορ δήλωνε τότε πως η καταστροφή «είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων», όπως άλλωστε ήταν καταρχήν και η απαξίωση του σιδηροδρόμου εδώ και πολλά χρόνια).

Πρόκειται για μια γενικότερη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής που δεν έχει προηγούμενο μεταπολεμικά σε αυτή την έρημη χώρα. Μια θανατοπολιτική σε πλήρη εξέλιξη που αφορά από τους ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας μέχρι τον απλό κόσμο, όπως δείχνει και η ευκολία με την οποία βγαίνουν πλέον φονικά μαχαίρια ακόμα κι από ανήλικους, είτε πρόκειται για οπαδικές συγκρούσεις, είτε πεσίματα για κλοπές, είτε ρατσιστικές επιθέσεις.

Το ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά είναι φανερό από τις καθημερινές μας συμπεριφορές που κατά γενική ομολογία γίνονται όλο και πιο δύστροπες και επιθετικές μέχρι ακόμα τον ολοένα πιο επικίνδυνο τρόπο που οδηγούμε, όπως δείχνει η ραγδαία αύξηση των ατυχημάτων (34% αύξηση το πρώτο πεντάμηνο του ’23 συγκριτικά με το αντίστοιχο του ’20, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ). Και όχι, δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στα «απόνερα» της οικονομικής κρίσης ή στον μακροχρόνιο εγκλεισμό εξαιτίας της πανδημίας που είναι εξάλλου ήδη αρκετά πίσω μας. Μπορεί να έχουν κι αυτά κάποιο μερίδιο, αλλά το πρόβλημα νομίζω είναι αλλού και σχετίζεται με την έλλειψη παιδείας, συναίσθησης, ενσυναίσθησης, την ανάδυση ενός κυνισμού, μιας μισανθρωπίας και ενός yolo ατομικισμού χωρίς προηγούμενο. Και όλα αυτά θα πρέπει να τα σκεφτούμε νομίζω πολύ σοβαρά ως Πολιτεία, ως κοινωνία και ως ενεργοί πολίτες γιατί το χειρότερο είναι τέτοιο ώσπου να συμβεί το ακόμα χειρότερο που σε τέτοιες συνθήκες συνήθως δεν αργεί.

Πηγή: diaforetiko.gr

Πηγή