Αλίκη Κατσαβού: «Μετά τον χαμó του Κώστα μου δεν έχω εpωτıκή ζωή»

Η Αλίκη Κατσαβού έχει χαράξει τη δική της πορεία στην υποκριτική και στο παιδικό θέατρο ήδη από το 2001, με τη «Θεατρομάθεια». Τον Φεβρουάριο συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της, του αείμνηστου Κώστα Βουτσά, και μιλώντας στην «Espresso» εξηγεί ότι το κεφάλαιο «έρωτας» έχει κλείσει για την ίδια από τη στιγμή που γνώρισε τον αγαπημένο ηθοποιό.

• Από τον Βαγγέλη Καράλη

Τι αναμνήσεις έχετε από τα παιδικά σας χρόνια;

Θυμάμαι πολύ ωραία πράγματα από τα παιδικά μου χρόνια. Τα καλοκαίρια μου στο νησί της Κω, με τρεχάλες και ποδηλατάδες, όλη μέρα στη θάλασσα με κολύμπι και βουτιές, με μάσκα για να βρίσκω κοχύλια και να βλέπω τον βυθό. Και τους χειμώνες στο σχολείο με τους φίλους μου με θυμάμαι να χορεύω και να στήνω παραστάσεις με τους συμμαθητές μου, να λέω πάντα ποιήματα στις σχολικές γιορτές και να ζωγραφίζω πολύ. Καταλαβαίνω πια ότι ήμουν ένα χαρούμενο παιδί με καλλιτεχνικές κλίσεις.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Δίπλα από το κατάστημα ρούχων της μητέρας μου στο Κολωνάκι ήταν η σχολή χορού της Ρένας Καμπαλάδου. Πήγαινε η φίλη μου η Σαμάνθα ήδη, και πήγα κι εγώ και κόλλησα! Τρελάθηκα με τον χορό. Ημουν επτά χρονών και το όνειρό μου πια ήταν να γίνω μεγάλη χορεύτρια. Αλλά η οικογένειά μου -και ειδικά ο πατέρας μου- είχε άλλα όνειρα για μένα. Να γίνω αρχιτεκτόνισσα ή έστω να σπουδάσω κάτι στο πανεπιστήμιο. Αφησα το όνειρό μου, λοιπόν, στην άκρη, αλλά με έτρωγε μέσα μου. Γιατί, όπως είπα ήδη, πάντα μέσα από την τέχνη εξερευνούσα τον κόσμο και τον εαυτό μου. Με κάθε ευκαιρία δημιουργούσα κάτι με τη ζωγραφική ή χόρευα ή έπαιζα φανταστικούς ρόλους στο δωμάτιό μου. Ο καιρός κυλούσε κι έμοιαζε να απομακρύνομαι από το παιδικό μου όνειρο, γιατί πήγα φροντιστήρια και μελέτησα σκληρά για να μπω στο πανεπιστήμιο. Οταν ύστερα από επανειλημμένες προσπάθειες απέτυχα να μπω στην Ιατρική, που είχα διαλέξει, ευτυχώς κατάφερα να βρω τη δύναμη και να πω ότι εγώ στην πραγματικότητα ήθελα να ασχοληθώ με τις παραστατικές τέχνες. Καθώς ήμουν μεγάλη πια για να ολοκληρώσω επαγγελματικές σπουδές χορού, το θέατρο ήταν μονόδρομος.

Το 2001 μαζί με τον πρώτο σύζυγό σας Τάκη Χρυσούλη δημιούργησες τη «Θεατρομάθεια». Πώς ήρθε η έμπνευση;

Ηταν ιδέα του Τάκη Χρυσούλη, που με πάθος πίστευε στη δύναμη του θεάτρου ως παιδαγωγικό εργαλείο. Καθώς από τη γέννησή του το θέατρο είχε σκοπό να παιδαγωγεί, να εκπαιδεύει το κοινό του, έτσι κι εκείνος οραματίστηκε ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει με εφαρμοσμένο τρόπο, σε σύγχρονα θέματα της διδακτέας ύλης, και να προσφέρουμε ένα εργαλείο στους γονείς και τους εκπαιδευτικούς για τα παιδιά τους. Ετσι δημιουργήσαμε τη «Θεατρομάθεια», που αδιάλειπτα μέχρι σήμερα παρουσιάζει παραστάσεις για κάθε ηλικία κοινού, αλλά ειδικά για τα παιδιά έχει αναπτύξει το συμμετοχικό θέατρο, ένα ιδιαίτερο είδος θεάτρου, όπου τα παιδιά παίζουν κατά τη διάρκεια της παράστασης επί σκηνής και εξελίσσουν το έργο.

Ως παιδάκι μαζί με τον πατέρα της

Είχατε από νεαρή ηλικία αγάπη για τα παιδιά και για το παιδικό θέατρο;

Είχα μεγάλη αγάπη για το θέατρο γενικά. Ο σεβασμός μου κι η αγάπη μου για τα παιδιά αναπτύχθηκε μαζί με τη «Θεατρομάθεια», καθώς ανακάλυψα ότι μέσα από το θέατρο μπορούσα κι εγώ να ξαναγίνω παιδί.

Η τηλεόραση σας ενδιέφερε ως ηθοποιό ή θέλατε να ασχοληθείτε αποκλειστικά με το θέατρο;

Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, όλα είναι δρόμοι για να μοιραστούμε ιστορίες για τον άνθρωπο και τις αγωνίες του. Κι εμένα μ’ αρέσει να ανακαλύπτω κόσμους, χαρακτήρες και να λέω ιστορίες σε όλα αυτά τα μέσα. Η τηλεόραση, παρά τη μεγάλη εξάπλωση του διαδικτύου, εξακολουθεί να είναι δημοφιλής και να φτάνει σε μέρη κι ανθρώπους που δεν μπορούν να δουν θέατρο ή δεν το έχουν ακόμη ανακαλύψει. Κι εγώ θέλω να επικοινωνήσω, ως καλλιτέχνης, με όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους.

Aπό τον πρώτο της γάμο με τον Τάκη Χρυσούλη

Συζητήθηκε αρκετά η συμμετοχή σας στα «Διλήμματα Ζωής» στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου. Πώς πήρατε την απόφαση να συμμετέχετε και πώς ήταν η εμπειρία σας;

Τα «Διλήμματα ζωής» δεν ήταν σειρά. Ηταν το δημοφιλές ένθετο μιας πρωινής εκπομπής που σκοπό είχε να προκαλέσει μια συζήτηση για κοινωνικά θέματα. Πρόσφερα σε αυτό τον εαυτό μου με επαγγελματισμό και σοβαρότητα σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, με αντάλλαγμα την οικονομική μου αυτάρκεια για περίπου πέντε μήνες, εν μέσω πανδημίας κι ενώ είχα πρόσφατα χηρέψει. Είχαμε φανταστικό κλίμα στα γυρίσματα, με αγάπη και αλληλοσεβασμό, και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων και αγαπώ τον παραγωγό και τους συντελεστές, που ήταν όλοι τους φανταστικοί άνθρωποι και επαγγελματίες. Υποθέτω ότι σχολιάστηκα γιατί το ευρύ κοινό δεν γνώριζε τις βιοποριστικές ανάγκες μου, σε εποχή που τα θέατρα ήταν κλειστά για υγειονομικούς λόγους και η καλλιτεχνική μου εταιρία εξαιτίας αυτού είχε χάσει όλες τις προγραμματισμένες παραστάσεις. Ετσι, το ένθετο αυτό στην τηλεόραση καθώς και μια σειρά web-video αφηγήσεων για μεγάλη γαλακτοβιομηχανία ήταν οι μοναδικές πηγές εσόδων μου για περισσότερο από 1,5 χρόνο.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν προτάσεις για τηλεοπτικές σειρές ή θέλετε συνειδητά να απέχετε από την τηλεόραση;

Αγαπώ τη λαϊκή απήχηση της τηλεόρασης. Σε βοηθάει να μπεις στην καρδιά των ανθρώπων. Θα ήθελα πολύ να είμαι μέρος της και πάντα είμαι ανοιχτή σε προτάσεις, αλλά δεν έρχονται. Ισως με θεωρούν «καλυμμένη» με το θέατρο που κάνω, ξέρω ‘γω; Αλλά δεν είναι έτσι.

Για να αλλάξουμε κλίμα και να πάμε σε ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή σας, που είναι ο Κώστας Βουτσάς. Πώς έγινε η γνωριμία σας και τι σας γοήτευσε στον αείμνηστο ηθοποιό;

Με τον Κώστα γνωριστήκαμε το 2013 στις πρόβες για το έργο «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα», που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής και μετά σε περιοδεία. Κάναμε φιλική παρέα αρχικά, αλλά η προσωπικότητά του και το χιούμορ του με γοήτευσαν, και κάπου εκεί, σιγά σιγά και χωρίς να το καταλάβω, τον ερωτεύτηκα.

Φέτος συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του συζύγου σας. Πώς τον θυμόσαστε;

Τον θυμάμαι πάντα γελαστό! Θυμάμαι τα λόγια και τα αστεία του, την καλοσύνη και την τρυφερότητά του, την αγάπη του για τη ζωή, την κίνηση και το θέατρο. Παραμένει ζωντανός στην καρδιά και τη σκέψη μου.

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του ξεχωρίσατε;

Ο Κώστας είχε μια καλοσυνάτη ματιά για τους ανθρώπους, γεμάτη σεβασμό και ευγένεια. Παράλληλα, είχε αστείρευτο κέφι για ζωή και μια ορμή και δύναμη εσωτερική. Αυτά τα στοιχεία του ξεχώρισα κι αγάπησα σ’ εκείνον. Παράλληλα θαύμαζα το απαράμιλλο ταλέντο του στην υποκριτική, αλλά και το χιούμορ του.

Ως ηθοποιός, τι σας συμβούλευε και τι αποκομίσατε από αυτόν επαγγελματικά;

Δεν του άρεσε να συμβουλεύει και να κάνει τον δάσκαλο. Γοητεύτηκε από τη δουλειά μου στο θέατρο για τα παιδιά και πρόσφερε τον εαυτό του σε τρεις παραγωγές της καλλιτεχνικής μου εταιρίας, της «Θεατρομάθειας». Ετσι, είχα την ευκαιρία να με σκηνοθετήσει και να παίξουμε μαζί, και να παρακολουθήσω από κοντά τον τρόπο που δουλεύει τους ρόλους του και να μάθω πολλά πράγματα από εκείνον.

Μεγάλη σας αγάπη ο γιος που αποκτήσατε μαζί, ο Φοίβος. Πώς είναι η Αλίκη ως μητέρα;

Το σωστό είναι να με κρίνει ο Φοίβος ύστερα από χρόνια. Πάντως ελπίζω να αποφανθεί ότι ήμουν ήρεμη, ψύχραιμη και ότι τον καταλάβαινα. Γενικά, προσπαθώ να μην μπαίνω εμπόδιο στην προσωπικότητά του και να του δίνω ευκαιρίες να αναπτυχθεί και να διοχετεύσει δημιουργικά την ενέργεια και το μυαλό του.

Σήμερα ο έρωτας υπάρχει στη ζωή σας; Θέλετε να ερωτευτείτε ξανά;

Το κεφάλαιο του έρωτα έχει μάλλον κλείσει πλέον. Είμαι προσανατολισμένη στο μεγάλωμα του Φοίβου και θέλω να είναι υγιής κι ευτυχισμένος όσο περνάει από το χέρι μου. Οσος χρόνος μού απομένει από το παιδί τον αφιερώνω στη δουλειά μου, στο θέατρο και στην υποκριτική. Εξάλλου, ο Κώστας έχει βάλει ψηλά τον πήχη και δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο αρσενικό να τον περάσει.

Κλείνοντας, μιλήστε μας για την παράστασή σας «Με της μουσικής τις νότες της ζωής ανοίγω πόρτες» στο θέατρο Αλκμήνη.

Σας περιμένω κάθε Κυριακή, από τις 12 το μεσημέρι έως τις 14 Ιανουαρίου, στο θέατρο Αλκμήνη, στο έργο που σκηνοθέτησα. Το έργο αυτό του Τάκη Χρυσούλη, που ακόμα μία φορά ανεβάζει τα παιδιά θεατές στη σκηνή, με τρόπο μοναδικό, το διάλεξα γιατί ήθελα να δώσω ένα μήνυμα γεμάτο αισιοδοξία για τη δύναμη της φιλίας αλλά και να φέρω τα παιδιά κοντά στην κλασική μουσική. Ο Τάσος Καρακατσάνης πρόσφερε τόσο δικά του τραγούδια, όσο επίσης προσάρμοσε για τις ανάγκες του έργου και μελωδίες των Μπαχ, Μότσαρτ και Σούμαν, για να μας συνοδεύουν στο ταξίδι μας ως τα παλάτια του «κυρ Βοριά», που μάζεψε με τους ανέμους του τα παιχνίδια από τα παιδιά όλου του κόσμου για να παίζει η κακομαθημένη κόρη του, η «Χιονή»! Σε αυτή την παράσταση τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Μιχάλη Σδούγκου. Μαζί μου παίζει ο Ιάσονας Λαγουτάρης.

«Θεατρομάθεια»: theatromathia.gr