«Ξeσπασε» η μητέρα της Κλαούντιας για τα Τέμπη: «Ήθελα να πάρω τον Καραμανλή για να έρθει σπίτι να δει πώς οuρλιάζω»
«Ξέσπασε» η μητέρα της Κλαούντιας για τα Τέμπη: «Ήθελα να πάρω τον Καραμανλή για να έρθει σπίτι να δει πώς ουρλιάζω»
Η κ. Άλμα είπε πως είχε ελπίδες αλλά «τρεις ημέρες μετά μου την έφεραν σε μία μαύρη σακούλα».
ΗΚλαούντια Αλεξάνδρα Λάτα ήταν μόλις 20 ετών και φοιτούσε στην Ιατρική. Το νήμα της ζωής της κόπηκε βίαια στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.
Ένα χρόνο μετά, η μητέρα της 20χρονης, κ. Άλμα, συγκίνησε με τα λόγια της για την αδικοχαμένη κόρη της. Με τρεμάμενη φωνή, η κ. Άλμα είπε κλαίγοντας πως τρεις ημέρες μετά το δυστύχημα πήρε την Κλαούντια «μέσα σε μια μαύρη σακούλα».
Δείτε το βίντεο
«Σήμερα είναι η πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μου, ο θρήνος είναι μεγάλος, μας λείπει πολύ», είπε η μητέρα της 20χρονης.
Στη συνέχεια, ξέσπασε λέγοντας: «Είχα μια ελπίδα σαν μάνα να τη βρω ζωντανή, όμως τρεις μέρες μετά μου την έφεραν σε μια μαύρη σακούλα… Κάψανε το παιδί μας και μας το έδωσαν σε μια κούτα στάχτη».
Η μητέρα της Κλαούντια αφού περιέγραψε τους αγώνες που είχε κάνει για να μεγαλώσει το παιδί της που έφυγε από τη ζωή τόσο άδικα, ζητά δικαίωση και απόδοση ευθυνών.
«Γκρέμισαν τόσα όνειρα. Ήταν το μέλλον αυτής της χώρας και τη σκότωσαν με τόσο άδικο τρόπο», ανέφερε.
«Τι ζήτησαν τα παιδιά μας; Να πάνε να σπουδάσουν. Και όμως, με τόσο άδικο τρόπο άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Τέμπη», τόνισε.
«Εμείς αγωνιζόμαστε να μη γίνουν ποτέ και πουθενά τα Τέμπη. Να μην κλαίει καμία μάνα όπως εγώ. Να μη θρηνήσει καμία άλλη οικογένεια. Θα αγωνιστούμε για τα άλλα παιδιά. Θα είμαστε η φωνή των νεκρών. Όπως ο κάθε πολίτης αν παραβιάσει κάτι θα βρεθεί στη δικαιοσύνη, έτσι να βρεθούν και οι βουλευτές. Να αποφασίσει η δικαιοσύνη ποιος φταίει», είπε η κ. Άλμα.
Όσο για την Εξεταστική της Βουλής, τη χαρακτήρισε «θεατρική παράσταση δημοτικού» και συμπλήρωσε: «δεν περίμενα τίποτα από εκεί μέσα. Όταν λέει ο Καραμαλής “ο πόνος μας είναι βουβός”, μόνο από εκεί να καταλάβεις. Ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο να του πω “έλα σπίτι μου να δεις πως ουρλιάζω, έλα σπίτι μου να δεις αν πονάω!”».