Τέμπη 2 χρόνια μετά – Κριστιάν Ρούτσι: «Ο αδερφός μου ήταν ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος – Έχασα το άλλο μου μισό»

Τι τον οδήγησε να γράψει το γιγαντιαίο «ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ» σε χωράφια στη Θεσσαλονίκη

Η φράση «δεν έχω οξυγόνο» έγινε σύνθημα στα χείλη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που γέμισαν τις πλατείες στην Ελλάδα και σε πόλεις του εξωτερικού, προκειμένου να διαδηλώσουν και να απαιτήσουν δικαίωση για τα θύματα των Τεμπών.

Ένας φόρος τιμής για τον αδερφό μου και για όσους χάθηκαν στα Τέμπη»

Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 χάθηκαν 57 αθώες ψυχές, μετά τη μετωπική σύγκρουση δύο τρένων, τα οποία πήγαιναν στην ίδια γραμμή. Δύο χρόνια μετά, οι οικογένειες των θυμάτων αναζητούν δικαιοσύνη, έχοντας να αντιμετωπίσουν πολλά εμπόδια. Τα ηχητικά ντοκουμέντα που είδαν το φως της δημοσιότητας έκαναν τον κόσμο να βγει μαζικά στους δρόμους, προκειμένου να συμπαρασταθεί στον άνισο αγώνα που δίνουν οι συγγενείς που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.

Την ώρα που τα διάφορα στοιχεία, τα οποία οι οικογένειες έχουν συγκεντρώσει, παρέμεναν ξεχασμένα σε κάποια συρτάρια της Βουλής ή του Δικαστικού Μεγάρου Λάρισας, οι πολίτες φώναζαν σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου τη φράση «δεν έχω οξυγόνο». Αυτή η φράση συγκλόνισε όλη τη χώρα και καθημερινά κάνει τον γύρο του διαδικτύου, ενώ αποτυπώνεται σε πανό που υψώνουν συνδικάτα, σύλλογοι και σωματεία.

Ο Κριστιάν Ρούτσι πριν από δύο χρόνια έχασε τον μεγάλο του αδερφό, τον Ντένις, ο οποίος ήταν επιβάτης της αμαξοστοιχίας που κατευθυνόταν προς τη Θεσσαλονίκη. Τις τελευταίες εβδομάδες αποφάσισε να κάνει κάτι για να τιμήσει τη μνήμη του αδερφού του, αλλά και όσων χάθηκαν στα Τέμπη, στέλνοντας παράλληλα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Η ιδέα να γράψει «δεν έχω οξυγόνο» σε χωράφι πήρε άμεσα σάρκα και οστά, με το βίντεο και τις φωτογραφίες να αναρτάται από χιλιάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Με δηλώσεις του στο ethnos.gr, ο Κριστιάν εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την κίνηση, ενώ συγκινεί βαθύτατα, μιλώντας για τον αδερφό του. «Αυτή η ιδέα ξεκίνησε από το ηχητικό ντοκουμέντο που έλεγε “δεν έχω οξυγόνο”. Ήταν κάτι που όταν το ακούσαμε με τον φίλο μου, τον Ανέστη, μας έκανε να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε με τον δικό μας τρόπο, να στείλουμε ένα μήνυμα ότι το παλεύουμε και δεν θα σταματήσουμε. Γνωρίζοντας ότι έχει χωράφια, τον ρώτησα αν μπορούσαμε να γράψουμε το μήνυμα εκεί και χάρηκε από την πρώτη στιγμή. Χρειαστήκαμε μια βδομάδα μελέτης, διότι έπρεπε να μετρήσουμε, να δούμε πόση απόσταση θα αφήνουμε από κάθε γράμμα, το πλαίσιο που υπάρχει γύρω – γύρω, ώστε να βγει το τέλειο αποτέλεσμα. Πράγματι, το περασμένο Σάββατο ξεκινήσαμε από τις 7 το πρωί και μας πήρε 12 ολόκληρες ώρες. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση. Όταν το τελειώσαμε, καθίσαμε να το δούμε και συγκινηθήκαμε. Ήταν ένας μεγάλος φόρος τιμής για τον αδερφό μου και για όσους χάθηκαν τόσο άδικα».

«Έβλεπα την καταστροφή στα Τέμπη και δεν γνώριζα ότι ο αδερφός μου ήταν μέσα στο τρένο»

Είναι γεγονός ότι το μήνυμα στο χωράφι θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες όλων όσων το είδαν έστω από φωτογραφίες, με τον Κριστιάν και τον Ανέστη να μην μπορούν να συνειδητοποιήσουν το τελικό αποτέλεσμα. «Ήταν έντονη η συγκίνησή μας. Σκεφτόμουν πολύ τον αδερφό μου και δάκρυσα. Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο που στηρίζει αυτό που κάναμε. Ευχαριστώ και τον πολύ καλό μου φίλο, τον Ανέστη, γιατί από την πρώτη στιγμή ήταν θετικός να γράψουμε το μήνυμα στα χωράφια του, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη», σημειώνει ο Κριστιάν Ρούτσι.

Ο ίδιος, θυμάται τα όσα βίωσε το μοιραίο βράδυ της μετωπικής σύγκρουσης των δύο τρένων. Ήταν φαντάρος στον Έβρο και παρακολουθούσε τα γεγονότα στην τηλεόραση. «Ήμουν σε κατάσταση σοκ, γιατί έβλεπα την κατάσταση πολέμου που επικρατούσε στα Τέμπη, ενώ δεν γνώριζα ότι ο αδερφός μου ήταν μέσα στην επιβατική αμαξοστοιχία. Είχαμε μιλήσει το προηγούμενο απόγευμα, για να κανονίσουμε να βρεθούμε από κοντά και να μιλήσουμε. Λόγω της θητείας μου, είχα να τον δω δύο μήνες. Έπεσα για ύπνο εκείνο το βράδυ και έβαλα το κινητό μου σε σίγαση. Όταν ξύπνησα το πρωί είδα ότι είχα σχεδόν 100 αναπάντητες κλήσεις από τη μητέρα μου. Την πήρα πίσω και την άκουγα να κλαίει με λυγμούς. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε. Της είπα να ηρεμήσει για να μου εξηγήσει τι συμβαίνει. Άκουσα να λέει “ο αδερφούλης σου ήταν στο τρένο”. Έπαθα σοκ. Είπα “κλείσε έρχομαι”. Πράγματι έφυγα, με τη βοήθεια του διοικητή μου, πήγα στη Λάρισα και θυμάμαι σε όλο τον δρόμο έκλαιγα με λυγμούς», αναφέρει ο 21χρονος.

Τα προσωπικά αντικείμενα των επιβατών και η πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά

Στο νοσοκομείο της Λάρισας επικρατούσε χάος, καθώς γιατροί και νοσηλευτές προσπαθούσαν να περιθάλψουν τους τραυματίες, ενώ οι συγγενείς των επιβατών αναζητούσαν τους δικούς τους ανθρώπους. Το σκηνικό ήταν τρομακτικό όπως διηγείται ο Κριστιάν Ρούτσι: «Μόλις κατέβηκα από το αμάξι άρχισα να τρέμω με αυτά που έβλεπα. Είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου, οικογένειες, συγγενείς, μανάδες και πατεράδες έκλαιγαν γιατί είχαν χάσει τα παιδιά τους. Ήταν πολύ δύσκολη η κατάσταση. Μέσα στο χάος έβλεπα γιατρούς να τρέχουν και συγγενείς να κλαίνε στους διαδρόμους. Όταν βρήκα τους γονείς μου, δεν μπορούσα καν να μιλήσω μαζί τους. Αγκάλιασα τη μητέρα μου και τον πατέρα μου και τους είπα να ηρεμήσουν. Ήταν σοκαρισμένοι. Προσπάθησα να τους παρηγορήσω».

Όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο η αγωνία κορυφωνόταν, ενώ σταδιακά έρχονταν όλο και περισσότεροι συγγενείς της οικογένειας. Εκείνο το βράδυ, το προσωπικό του νοσοκομείου πραγματοποιούσε ενημερώσεις στο αμφιθέατρο, ώστε να είναι ενήμεροι άπαντες. «Ένιωθα ότι περνούσαν ώρες, ενώ ήταν μόνο μερικά λεπτά. Άκουγα ανθρώπους να φωνάζουν αναζητώντας το παιδί τους. Περιμέναμε να γυρίσει ο αδερφός μου με τα πούλμαν που έρχονταν από το σημείο. Δεν γνωρίζαμε το που βρισκόταν. Μας ενημέρωσαν ότι υπάρχει διαθέσιμο ξενοδοχείο στη Λάρισα και πήγαμε εκεί να μείνουμε. Προηγουμένως, δώσαμε DNA και περιμέναμε ταυτοποίηση. Όλα γίνονταν πιο δύσκολα», προσθέτει.

Στο Αστυνομικό Τμήμα Τεμπών είχαν συγκεντρωθεί τα προσωπικά αντικείμενα των επιβατών, τα οποία κλήθηκαν οι συγγενείς να αναγνωρίσουν. Ο Κριστιάν πήγε μαζί με την κοπέλα του αδερφού και εκεί είδε ότι τα πράγματα ήταν σε στοιβάδες, ανάλογα το βαγόνι στο οποίο εντοπίστηκαν. «Στα αντικείμενα που ήταν από τα πρώτα δύο βαγόνια έβλεπες όλο και περισσότερο αίμα. Δεν θα ξεχάσω τη μυρωδιά που υπήρχε σε αυτή την αίθουσα. Δεν ξέρω αν ήταν καμένη σάρκα, αλλά ήταν πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά. Υπήρχε κάτι ξινό που αμέσως χτυπούσε τη μύτη σου. Πιθανόν να ήταν τα χημικά. Βρήκα την τσάντα του αδερφού στη στοιβάδα του τέταρτου βαγονιού. Δεν βρήκαμε κάτι άλλο. Υπήρχαν παντού κινητά που ήταν γεμάτα αίματα. Το θέαμα ήταν αποκρουστικό», υπογραμμίζει ο μικρός αδερφός του Ντένις Ρούτσι.

Ο Κριστιάν Ρούτσι (δεξιά) με τον αδερφό του, τον Ντένις (αριστερά)

«Εκείνο το βράδυ έχασα το άλλο μου μισό»

Η οικογένεια Ρούτσι παρέμεινε στη Λάρισα τα επόμενα 24ωρα και τέσσερις μέρες μετά το δυστύχημα ταυτοποιήθηκε η σορός του Ντένις. «Θυμάμαι να είμαι στο δωμάτιο με τους γονείς. Υπήρχε μια σιγή στην ατμόσφαιρα και πολύ κλάμα μόλις το μάθαμε. Δεν μπορούσα να πω κάτι. Το μόνο που ένιωσα ήταν ότι έχασα το άλλο μου μισό εκείνο το βράδυ. Ο αδερφός μου ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Ήταν το στήριγμά μου. Τον αγαπούσα και τον αγαπάω πάρα πολύ. Ό,τι κάνω στη ζωή μου, το αφιερώνω σε εκείνον», τονίζει εμφανώς συγκινημένος ο Κριστιάν.

 

«Ήταν πάντα αισιόδοξο άτομο. Μου έδινε ελπίδα για το οτιδήποτε. Ακόμα και στα άσχημα. Αυτό που θα κρατήσω πιο πολύ από όλα είναι να σκέφτομαι ότι τον έχω δίπλα μου, σε ό,τι κάνω στη ζωή μου. Αυτό ήταν το δυνατό του χαρακτηριστικό», συμπληρώνει στη συνέχεια για τον αδερφό του.

«Δεν θα ηρεμήσω αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη»

 

Ο Κριστιάν Ρούτσι είδε τον κόσμο να γεμίζει τις πλατείες της Ελλάδας και του εξωτερικού τον Ιανουάριο, ενώ σε καθημερινή βάση πολλοί σπεύδουν να τον στηρίξουν με έναν καλό λόγο, ώστε να συνεχιστεί ο αγώνας για δικαίωση. Για τον ίδιο είναι συγκινητική η συμπαράσταση από μικρούς και μεγάλους, ξεκαθαρίζοντας πως η προσπάθεια θα συνεχιστεί μέχρι τέλους.

 

«Κάθε λογικός πολίτης στην Ελλάδα μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχει συγκάλυψη στην υπόθεση των Τεμπών. Γίνεται προσπάθεια να κουκουλώσουν το θέμα. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να δικαιωθούν οι 57 ψυχές που χάθηκαν. Αξίζουν πολλά μπράβο στον καθένα ξεχωριστά για τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις», επισημαίνει.

 

«Ο μεγάλος στόχος της ζωής μου είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μέχρι να γίνει αυτό, δεν θα ηρεμήσω. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα, από το να δικαιώνεις τον καθέναν από τους 57 που χάθηκαν. Η καλύτερη λύτρωση είναι η δικαίωση», καταλήγει ο Κριστιάν Ρούτσι.

Πηγή