Μέλπω Λεκατσά: Η φαρμακοποιός του Πολυτεχνείου και μητέρα της Δώρας Χρυσικού που βασανίστnκε και δεν σταμάτησε ποτέ να παλεύει

Μία γυναίκα που έζησε φρικτά βασανιστήρια και δεν θυσίασε ποτέ τα πιστεύω της

Πέρασαν 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ακόμη και εάν κάποιοι επιθυμούν να βυθίσουν στη λήθη αυτό το κομβικό ιστορικό γεγονός, υπάρχουν και αυτοί που θυμούνται και κάνουν τα πάντα για να μη ξεχάσουν. Μία από αυτούς είναι η Μέλπω Λεκατσά, μητέρα της ηθοποιού Δώρας Χρυσικού.

Η Μέλπω Λεκατσά ήταν υπεύθυνη του φαρμακείου-ιατρείου τις ημέρες της μεγάλης Εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 και παρείχε τις πρώτες βοήθειες.

Ποια είναι η Μέλπω Λεκατσά

Η ίδια έκλεισε τα μάτια μιας 15χρονης κοπέλας με πατέρα αστυνομικό που βρέθηκε όπως λέει στο Πολυτεχνείο από απλή περιέργεια και σε έναν νεαρό 19 ετών. Η Μέλπω Λεκατσά φυλακίστηκε και βασανίστηκε επί 3,5 μήνες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Συνέχισε τη ζωή της με θάρρος αλλά όπως λέει δεν μπορεί να συγχωρήσει τους βασανιστές. Όχι για όσα υπέστη η ίδια που επέζησε. Αλλά για όσους ξεψύχησαν ,όπως ο Σ.Μουστακλής.

«Δεν έδωσαν στο Πολυτεχνείο τα κλειδιά της χώρας για να κυβερνήσει», λέει. Γιατί γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να σβηστούν από την ιστορία μας όσα γεγονότα αναδεικνύουν την αντίσταση του ελληνικού λαού; Πρώτα απ΄ όλα το κεφάλαιο του Πολυτεχνείου. Το Πολυτεχνείο είναι «η άρση του φόβου, η νιότη, το μήνυμα ότι μπορείς κι εσύ να αντισταθείς και αυτό ενοχλεί το σύστημα», λέει η κυρία Λεκατσά. Ανησυχεί και προβληματίζεται για όσα γίνονται στην χώρα σήμερα. Περισσότερο ανησυχεί ,γιατί «μοιάζει σαν να έχει ναρκωθεί ο κόσμος».

Η ίδια, έχοντας πολιτευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφια ευρωβουλευτής τον περασμένο Μάιο, υπογραμμίζει σε κάθε της συνέντευξη, τη σημασία της μνήμης και της αντίστασης, επισημαίνοντας ότι οι δημοκρατικές αξίες πρέπει πάντα να υπερασπίζονται.

Η συγκινητική ανάρτηση της Δώρας Χρυσικού

Το 2022, η Δώρα Χρυσικού, σε ανάρτησή της στο Facebook, μοιράστηκε μέρος του ημερολογίου της μητέρας της, το οποίο το έγραφε σε χαρτί της σοκολάτας Ίον  κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων μετά τη σύλληψή της.

 

Η «Χούντα δεν μπορεί να νικήσει μια Αμαζόνα» γράφει ο Γιώργος Παξινός στο μυθιστόρημα του για τη Λορένα, την δική μας Μέλπω Λεκατσά, τη μαμά μου. Η ζωή μας πάντα με τη στάμπα του Νοέμβρη θα είναι. 49 χρόνια κλείνουν από τότε κι εγώ είμαι ήδη 45, κι αδερφή μου στα 30. Τους νίκησες κρινάκι μου. Και το μάρμαρο που έβλεπες στον ύπνο σου ότι γεννάς έγινε μωρό το 1977.

Στα 21 φυλακή στα 24 μητέρα. Η ζωή που νίκησε το φόβο και το ξύλο. Πάντα θα νικάς. Το έμαθες από τότε που έσφιγγες τα δόντια για να μην προδώσεις τους συντρόφους σου. Κι εγώ πάντα θα μαι εκείνο το μικρό κορίτσι που κάθε 17 Νοέμβρη σε έβλεπα μυθικά πελώρια ζητώντας σου αντί για παραμύθια να μου διαβάζεις το ημερολόγιο της φυλακής πάνω σε χαρτί από ΙΩΝ αμυγδάλου, κι ας μην καταλάβαινα πολλά από λευτεριά και αγώνα. Με τα χρόνια έμαθα να σιωπώ αυτή τη μέρα, προσπαθώντας να μην ραγίσω τη θλίψη σου, κι έμαθα μέσα από σένα ο Νοέμβρης τι σημαίνει….. Θέλω να σου πω πως τίποτα από όσα έκανες δεν ήταν μάταιο κι ας μοιάζει έτσι. Νέα παιδιά θα ξεκινήσουν τους νέους αγώνες. Κάθε γενιά καλείται να δώσει τον δικό της αγώνα. Το κόκκινο σάλι σου απλώθηκε στον χρόνο, σύμβολο αγώνα και αξιοπρέπειας. Κι ο Νοέμβρης εκείνος πάντα θα βάζει φωτιά στα όνειρά μας. Θα μείνουμε όρθιοι Μάνα.

Σ ευχαριστώ για όλα! Σ αγαπώ.

«Νιώθω σπασμούς σ’ όλο μου το σώμα. Είμαι τρομερά αδύναμη. Τα πόδια μου είναι σε τραγικά χάλια. Μελανιασμένα, δεν με κρατούν ούτε να φτάσω μέχρι τις τουαλέτες. Επειδή κουράστηκαν να με σέρνουν μου έδωσαν ένα σκουριασμένο τενεκεδάκι να εξυπηρετούμαι μόνη μου. Πονάω παντού και κυρίως στο κεφάλι. Τ’ αυτιά μου βουίζουν. Σχεδόν δεν ακούω. Συγκριτικά αυτό είναι πλεονέκτημα για να μην τρελαίνομαι από τα ουρλιαχτά του πόνου και της απελπισίας που με ζώνουν. Χθες έδερναν αλύπητα τον Σπύρο τον Γεωργάτο. Αδύναμη να πράξω οτιδήποτε. Παρακαλούσα τον Θεό να του δίνει κουράγιο».

Μέλπω Λεκατσά

Πηγή